کت و شلواری اندازه!

| نگارنده:

«قبول نهایی!»؛ این جمله را سایت سنجش پایین کارنامه‌ام نوشته بود. بعد از دو سال سربازی‌ام؛ تنها هدفم رسیدن به همین جملهٔ سبزرنگ بود، و خب بعضی از هدف‌ها و جایگاه‌ها در زندگی هست که باید برایشان از جان مایه گذاشت تا بعداً که ریشمان رو به سفیدی رفت و تارهای موی سفید در میان‌سرمان می‌درخشیدند؛ حسرتش نماند به دل صاحب‌مرده‌مان! کتاب‌ها و منابع زیاد بود؛ اما انگیزهٔ من هم نیز! شب‌ها دیرتر می‌خوابیدم و صبح‌ها زودتر بیدار می‌شدم. خستگی بود؛ اما جازدن هرگز! قدم‌های کوچکی که با خواندن هر ورق بر می‌داشتم، مشوقی شورانگیز بود برای رسیدنم.

من ازته‌دل دوست دارم این جایگاه را. احساس می‌کنم همان نقشی است که من باید در زندگی‌ام ایفا کنم. نقشی که می‌توانم از دل‌وجان برایش مایه بگذارم. نقشی که ذوقش مرا صبح‌ها از خواب بیدار می‌کند و احتمالاً رسالتِ حقیقیِ من در این دنیاست. آموزگاری برای کودکان سرزمینم!


(سال تحصیلی ۱۴۰۱ / ۱۴۰۲؛ دبستانِ روستای خ)

موضوعات:

نظرات

  1. ناشناس۲۲ شهریور, ۱۴۰۲ ۱۶:۱۱

    موفق باشید

    پاسخحذف
  2. پلک شیشه ای۲۳ شهریور, ۱۴۰۲ ۰۱:۳۲

    ان شاالله که موفق باشید.
    چی بهتر از این
    مبارک شما و همسر محترمتان

    پاسخحذف
  3. امیررضا۲۳ شهریور, ۱۴۰۲ ۰۲:۵۶

    تبریک میگم، خیلی خوشحالم برات❤️
    واقعا هیچ چیزی جذاب تر از تلاش های شبانه و گرفتن مزد این تلاش ها نیست :)))

    پاسخحذف
    پاسخ‌ها
    1. احسان۲۳ شهریور, ۱۴۰۲ ۱۱:۴۸

      ممنونم امیررضا جان.
      آدرس جدید هم مبارک :)

      حذف
  4. عین الف۲۳ شهریور, ۱۴۰۲ ۱۲:۱۸

    سلام علیکم
    ان شاء الله مبارک باشد و همواره در مسیر رشد باشید!

    پاسخحذف
  5. هانی۲۳ شهریور, ۱۴۰۲ ۱۴:۴۰

    چقدر خوبه که هنوز کسانی هستن که آرمانشون آموزگار شدنه. موفق باشید.

    پاسخحذف
  6. امیررضا۲۵ شهریور, ۱۴۰۲ ۲۳:۵۱

    فدای تو❤️

    پاسخحذف
  7. میم کاف۲۷ شهریور, ۱۴۰۲ ۱۲:۴۶

    منم این روزها منتظرم برای دیدن این جمله سبز خوشرنگ...ایشالا قسمت منم بشه🥺
    شما چه آزمونی دادین؟

    پاسخحذف
    پاسخ‌ها
    1. احسان۲۹ شهریور, ۱۴۰۲ ۱۱:۲۳

      امیدوارم حتما این جمله براتون سبز باشه.
      آزمون استخدامی آموزش و پرورش.

      حذف

نظرات جدید مجاز نیستند.

یادداشت‌های بیشتری بخوانید:

صدای واژه‌ها

| نگارنده:
می‌دانم که باید انگشتانم را بر روی این صفحه بزنم و واژه‌ها را در کنار هم جا بدهم و جملات را به هم پیوند بزنم. دیگر بس است این سکوت امتدادیافته از زمستان. وقتش است که داغی تابستان روح و مغزِ گرفته‌ام را نرم کند و شروعی دوباره داشته باشم. وقتش است از بوی گل‌های کنار خیابان بنویسم یا از فیروزه‌ای آبیِ آسمان. یا از سکوت زیبای شب‌ها و یا از خورشید تیغ کشیدۀ روزها. وقتش است زیبایی‌ها را دانه‌دانه جدا کنم و آن‌ها را به بند واژه‌ها دربیاورم تا بمانند برای روزهایی از آینده.
بیشتر بخوانید

بشقاب‌های رنگارنگ

| نگارنده:
شب بود و در مغازهٔ مرغ و ماهی‌فروشی که کمی هم شلوغ بود، منتظر بودم تا نوبت من شود. پیرمردی که یک گوشش سمعک داشت، به یخچال شیشه‌ای سمت چپم اشاره کرد و پرسید: «اینا تیلاپیاست؟» فروشندهٔ پشت ترازوی دیجیتال سرش را به علامت تأیید تکان داد. پیرمرد دو بستهٔ تیلاپیای یخ‌زده برداشت و گذاشت روی ترازو، و من کنار بشقاب سبزی‌پلو تصورشان کردم. ناسلامتی شب عید بود! خانم جوانی وارد مغازه شد و گفت: «مادرم که زنگ زد، چه ماهی‌ای می‌خواست؟» فروشندهٔ کنار یخچال بزرگ گفت: «ماهی تازه!» و سپس دو ماهی قزل‌آلای تازه از یخچال و از میان ظرف یخ‌ها بیرون کشید و گذاشت روی ترازو، و من کنار بشقاب سبزی‌پلو تصورشان کردم. ناسلامتی شب عید بود! من چه گرفتم؟ یک مرغِ چاقِ تازه! و شاید فروشندهٔ پشت ترازوی دیجیتال، آن را کنار بشقاب زرشک‌پلو تصور کرد. ناسلامتی شب عید بود!
بیشتر بخوانید

تلاشی برای زنده ماندن

| نگارنده:
نوشتن چیزی نیست که بتوانم ترکش کنم، یا فراموشش. مهم نیست که خوب می‌نویسم یا نه، یا اصلاً درست می‌نویسم یا اشتباه؛ همیشه دلم خواسته است که کلمات را کنار هم بچینم و جمله‌ها را به هم گره بزنم. اما شروع که می‌کنم، واژه‌ها هرکدام در گوشه‌ای پنهان می‌شوند. انگار بسم‌الله گفته‌ام و چاقو به دست آمادهٔ ذبحشان هستم! انگار خون هم‌نوعانشان را می‌بینند که از سرانگشتانم می‌چکد! اما من قصاب نیستم! من پسربچه‌ای هستم که از سر شوق نوشتن انشایم دنبالشان می‌گردم. من همان نوجوان عاشقم که برای نامه‌ای عاشقانه التماسشان می‌کنم. من جوان بیست‌وچند ساله‌ای هستم که برای خلوت وجودم صدایشان می‌زنم. کاش واژه‌ها کمی مهربان‌تر بودند. کاش کمی نزدیک‌تر می‌آمدند و مرا نجات می‌دادند از زندگی یکنواخت این روزهایم.
بیشتر بخوانید